KNESCHD RUPRESCHT OFF EM WÄÄ IN DE BLIESGAU

frei noo'm Storme ehr'm Theo
(in rheinfränkisch-saarländischer Mundart, wie sie im Saarpfalzkreis gesprochen wird)

Von draus, vom Wald, do komm isch her,
isch muss eich saan, do weihnachds schon sehr,
iwwerall hoch of de Danne, de donggele,
do ware so goldene Lischdscher am fonggele,
on drowwe aus em Himmelsdoor
hadds Krischdkind gespitzd med Aue, so kloor.

Wie isch so getabbd bin dorsch de finschdere Tann,
hadds med hellem Stimmsche geruuf:

"He gudder Mann,
Kneschd Ruprescht, he, duu alder Gesell,
komm, lee' ääner zu, hall droff, awwer schnell!
Die Kerzjer fange se leischde an,
de Himmel is off, mach dabber, o Mann,
Alde on Jonge hann zimmlisch die Flemm,
freie sisch off e paar Daa Urlaub dehemm.
Schon morje gehts ronner, aach ins Saarland ganz figgs,
on schonn isch es Weihnaachde wedder wie niggs!"

Do hann isch gesaad: "Na faawelhafd,
isch hanns fer mei Alder noch gans gudd geschaffd,
noo Widdersch- on Bääwelsumm muss isch noch flott,
die hann gudde Kinner, die krien was gebott."

"Haschde dei Säggelsche aach debei?"

"Ajoo, awwer immer, isch bin so frei;
duu wääschd doch: Schnäägereie on Knawwerkrooms,
verspachtle die logger von morjens bis ooms,
wie frieher die Äbbel, die Niss on die Mandele,
die Zeide, die ännere sisch, duun sisch stark wandele,
doch worschd - ob med Hemmbojer, Donadds, med Pommes -
die Hauptsach', in de Kinner, do bleibd ebbes Frommes!"

"Haschde die Ruud dann aa debei?"

"Ajoo, gugg, do hängd se, gans grosslisch on nei!
Doch noor denne Bangerde, denne 'kohle',
duun isch doodemed ihr krasser Hinnre versohle.
On der worzlisch Knibbel isch – gugg do, der dick -
fer die Lauserde aus de Browinzbolledick!“

Es Krischdkindsche droff: "Ei gudd, dann ischs reschd;
jedds mach awwer dabber die Fladder, mei Kneschd!"

Von draus, vom Wald, do komm isch her,
isch muss eich saan, do weihnachds schon sehr -
on glei bin isch bei eisch, werre nur ned nerwees!

Na, wie stehn die Aggdsje: warner braav odder bees?

vcj